ၾကယ္ေတြေၾကြတိုုင္း လြမ္းရေရာပဲလား

တစ္ဘ၀လံုးဟာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးပါကြာလို႕တစ္ေယာက္ေယာက္ က လွစ္ကနဲ ကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္၊ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ရုတ္တရက္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မရယ္ပစ္ခဲ့ဘူး၊ အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ပစ္ခဲ့တယ္၊ သစ္ရြက္ေတြ တေၿဖာေၿဖာ ေႀကြလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရွပ္တိုက္ေရြ႕လ်ားလို႕၊ ေနေရာင္စူးစူးရျရဲက သစ္ရြက္စိမ္းေတြကို ဆက္တင္မီးလိုထိုးထားတယ္၊ စိမ္း……..လို႔၊ မရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သက္ၿပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်ပစ္ခဲ့တယ္၊ ေလအေ၀ွ႕မွာ ကပ္ပါလာတဲ့ ရြက္ေၿခာက္ေတြကို ဘာသိဘာသာ စိတ္နဲ႕ တံၿမက္စည္းလွဲခဲ့တယ္၊ ခိိုင္မာရိုးသားရွင္သန္ေနရမယ့္ အခ်ိန္ပိုင္းေတြမွာ လူနာေတြကို အၿမဲကူညီနိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ လို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခဏခဏ ေမာင္းတင္ခဲ့တယ္၊ စိတ္ကိုစိတ္နဲ႕ကုဖို႕ဆိုတာ အင္မတန္နုးညံ႕သိမ္ေမြ႕တဲ့ ကစားပြဲပဲ၊
ေလတစ္ခ်က္ ထပ္ေ၀႔လာတယ္၊ အခန္းတံခါးဟာ နည္းနည္းဟသြားသလို စိတ္ကထင္ရတယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြဲဖြင့္ဖို႔အားယူလိုက္တာလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမယ္၊ မ်က္စိလည္လာတဲ့ ရြက္ေၿခာက္ႀကြေလးတစ္ရြက္က တံခါး၀မွာ ဖ်တ္ကနဲေပၚလာတယ္၊ စေနေန႕ခင္းေန႕လည္ေတြမွာ အခန္းၿပတင္းတံခါး ဖြင့္ထားေတာ့လည္း ရြက္ေၿခာက္ေတြ၀င္လာမစဲတသဲသဲ၊ အခ်ိန္ေတြကလူေတြကို ေစာင့္ခဲ့ရတာလား၊ လူကအခ်ိန္ေတြကိုေစာင့္ခဲ့ရတာလား၊ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲက စကားမဆံုးခင္မွာ ေၿခသံစၾကားလာရတယ္၊ စေနေန႕ရဲ႕ဧည္႕သည္္တစ္ေယာက္ဟာ အရင္ရက္သတၱပတ္ေတြလိုပဲ ရြက္ေၿခာက္ေၾကြေတြမနင္းမိေအာင္ေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္၊ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ေ၀့ကနဲ ၿမင္လိုက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသက္ၿပင္းကို တစ္ခ်က္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ရႈိက္လိုက္မိတယ္၊ ရြက္ေၿခာက္တစ္ရြက္က စားပြဲေပၚဖ်တ္ကနဲခုန္အတက္၊ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕က ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးက ေစြ႕ကနဲ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီ၊ သနပ္ခါးနံ႕ေတြ အခန္းထဲမွာ ရုတ္တရက္မႊန္ထူလာခဲ့ေပါ့၊ တစ္ဘ၀လံုးဟာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးပါကြာလို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ က လွစ္ကနဲကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္။

              “ဆရာမေမးခင္အရင္ႀကိုေၿပာထားခ်င္တာေတြရွိတယ္ေနာ္၊ညေတြေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ေဆးေတြမွန္မွန္ေသာက္ၿဖစ္ပါတယ္၊ မနက္တိုင္းလည္း တရားထိုင္ၿဖစ္တယ္၊ အစားမွန္မွန္စားၿဖစ္ၿပီး တၿခားဘယ္သူကမွ ဂရုမစိုက္မယ့္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ကိုယ္ဂရုစိုက္ၿဖစ္ပါတယ္ဆရာ”

“ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြအေႀကာင္း ေၿပာၾကတာေပါ့”

ကၽြန္ေတာ့အသံေတြထဲမွာ မလိုလားအပ္တဲ့ စကားလံုးအမႈန္အမႊားေတ ြမပါေစရဘဲ သက္ၿပင္းကို ေလးေလးနက္နက္ ရႈိက္လိုက္တယ္၊လူနာမ်က္လံုးေတြထဲမွာေပၚေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတြကို အာရံုစိုက္ထား၊ ဒီအခ်ိန္မွာအေရးအႀကီးဆံုးက လူနာရဲ႕  လြတ္လပ္သြားတဲ့ ငွက္ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးလိုၿဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို ၾကိုးေတြနဲ႕မခ်ည္မိေစနဲ႕၊ လူနာဟာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါ ကိုယ္ ကမီးအိမ္ေလးအၿဖစ္ လမ္းၿပရံုသက္သက္ဆိုတာ ကိုလည္းမေမ့နဲ႕ ။

“အိပ္မက္ေတြထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မကအၿမဲေလေပၚမွာခ်ည္း လြင့္ပါေနတာမ်ိဳးပဲဆရာရဲ႕၊ စိတ္ေတြလည္းလြင့္လို႕၊ ကၽြန္မဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြလည္း လြင့္လို႕ေပါ့၊ အိပ္မက္ေတြကလည္း အၿမဲတမ္း ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ေတြလို အရွည္ႀကီး ၊ အၾကာၾကီးထင္ရတယ္၊ ကၽြန္မကေလထဲလြင့္ေနတာဆိုေတာ ့ရႈခင္းေတြကို အၿမင့္ၾကီးကေန ၿမင္ရတယ္၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းညို႕ညို႔ ေတာအုပ္ေတြ၊ ေရကန္ေတြမွာ လႈင္းႀကက္ခြပ္ေလးေတြ လူးလြန့္ေနတာမ်ိဳးေတြ ၊ စိတ္ေတြထဲ အသည္း တေအးေအးနဲ႕၊ တခ်ိဳ႕ငွက္အုပ္ေတြက ကၽြန္မေအာက္နားကတင္ ပ်ံသြားႀကတာ၊ ေရာင္စံုေတာအုပ္ႀကီး ေလထဲပ်ံေနသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ ကၽြန္မမၿမင္ဖူးတဲ့ အေကာင္ပေလာင္ ေတာေကာင္တိရစၦာန္ေတြလည္း ၿမင္ရတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္မၿမင္ဖူးေပမယ့္လည္း ရာဇ၀င္ဖတ္စာနဲ႕ ဘုရားမွာၿမင္ရတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးၾကီးေတြလည္း ၿမင္ရတယ္၊ တိုးနယားလို အေကာင္မ်ိဳးၾကီးေတြေပါ့ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္နည္းနည္းေလးမွကို မေၾကာက္မိဘူး၊ အားလံုးဟာ ပါးစပ္ကေန အသံတစ္ခုမွမထြက္ဘဲနဲ႕ အလိုအေလ်ာက္ တစ္ေယာက္စိတ္တစ္ေယာက္ သိေနတာမ်ိဳးကေတာ့ ဆန္းတာေပါ့ဆရာ၊ အားလံုးတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕ ထုလိုက္ထည္လိုက္ႀကီးေရြ႔လ်ားပ်ံသန္းလို႔၊ အသည္းေတြေအးလိုက္တာဆရာရယ္၊ တစ္သက္လံုး ေၿမၾကီးေပၚ ၿပန္မဆင္းၿဖစ္ေတာ့ပါလားလို႕ ထင္လာတဲ့အထိကို ေလထဲအၾကာၾကီးပ်ံေနရတာ”

စေနေန႕ညေနဟာ တၿဖည္းၿဖည္း ပါးလ်ားေဖ်ာ့ေတာ့လာခဲ့တယ္၊ အရင္ ရက္သတၱပတ္ေတြအတိုင္းပဲ ရြက္ေၿခာက္ေႀကြေတြကို ေရွာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့အခန္းေလးထဲက ဆံရွည္မေလး ထြက္သြားခဲ့ၿပန္တယ္၊ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ ေ၀့့ကနဲ အခန္းအၿပင္လြင့္္သြား၊ တံခါးခ်ပ္ကနဲပိတ္၊ စိတ္ဆိုတာ အင္မတန္ထိန္းရသိမ္းရခက္တဲ့ေလ၊  လူေတြဟာ က်ိဳးေႀကာင္းဆင္ၿခင္မႈနဲ႕ ေ၀းကြာေလ စိတ္ကိုထိန္းသိမ္းရခက္ေလ၊  အတိတ္ကၿပုခဲ့တဲ့အၿပစ္ေတြလည္း ရွိခဲ့မွာေပါ့၊  ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဂရုစိုက္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့လူနာပဲ၊  လူနာတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္အသြားအလာကို  အၿမဲတမ္း အလြတ္ရေနေအာင္ ဂရုစိုက္ရမွာ ကၽြန္ေတာ့တာ၀န္ပဲေပါ့ ၊  ညေနေစာင္းခဲ့ၿပီ ၊ ၿပတင္းေပါက္ကၿမင္ရတာ အရိပ္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႕ စိတ္တုန္တုန္ရင္ရင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့လူေတြ ၊  ၿပတင္းေပါက္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီ ၊ မီးေတြလည္းပိတ္ ၊အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုး,ေသာ့ခတ္၊ ၿပီးေတာ့ ပါးလ်ရီေ၀ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ ညေနခင္းထဲမွာ လူေရာစိတ္ေရာစိမ္ရင္း အိမ္ၿပန္ခဲ့ေတာ့တယ္ ၊  ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ခန္း ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ကုသ အလုပ္ရံုကေလးကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ စေနေန႕ရဲ႕ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေတြးမိေနေတာ့မယ္။

 လူေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္အိပ္မက္ေတြ ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ ၊ တစ္ေယာက္အိပ္မက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အိပ္မက္ဆိုတာလည္း တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ အိပ္၊ တစ္ခန္းတည္းမွာေန၊ ကုန္ကုန္ေၿပာရရင္ တစ္အိပ္ရာတည္း အိပ္ရင္ေတာင္ တူခ်င္မွတူတတ္တာမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြကလည္း ၀ရန္တာက လွမ္းၿမင္ေနရတဲ့ လေရာင္ထဲမွာမွ ပိုၿပီး ေလးလံေနသလား မေၿပာတတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီညေနေန၀င္သြားတာ သိပ္ၿမန္လိုက္တာလို႔ ေတြးေနမိေတာ့တာ၊  ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကို စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ၿပီး ၀ရန္တာဘက္ထြက္ရပ္မိေတာ့တယ္၊  လေရာင္က အိမ္၀ိုင္းေလးတ၀ိုက္ၿဖာက်လို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္က ၿငိမ္တိတ္ လြန္းေတာ့လည္း ပိုးပရစ္မႊားေလးေတြရဲ႕ ေအာ္သံကိုေတာင္ ႀကားလာရတယ္၊  ေကာ္ဖီရဲ႕ ခါးခါးသက္သက္အရသာေလးကို ရုတ္တရက္ ၿပန္သတိရလာခဲ့တယ္ ၊  ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကအဖြားနဲ႕ ေမေမ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေကာ္ဖီခြက္ေအာက္ခံၿပားေလးထဲ ေမေမကေကာ္ဖီငွဲ႕ေပးတာ ခုထိ သတိရတုန္း၊  ႀကီးေကာင္၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ႀကိုက္ ေကာ္ဖီကို ကိုယ္ေရြးေသာက္တတ္ လာခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေကာ္ဖီရဲ႕ ခါးခါးသက္သက္ အရသာေလးနဲ႕မွ အိပ္ရာ၀င္တတ္လာခဲ့တယ္၊ ခပ္ငယ္ငယ္ ကတည္းကဆိုပါေတာ့၊ အိပ္မက္ေတြလည္း မက္မက္စက္စက္ မက္တတ္လာခဲ့တယ္၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ကၽြန္ေတာ့ကို အထိ္တ္တလန့္ၿဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကိုလည္းဒီညေတာ့ ၿပန္သတိရခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြကို ေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေပါ့၊ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို အမွတ္တရ ေမြးေန႕ပန္းစည္းေလး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေပးခဲ့ရင္း အနမ္းခ်င္းဖလွယ္မိႀကတဲ့ သိပ္ရိုးစင္းတဲ့ဇာတ္လမ္း ေလးတစ္ပုဒ္ကို မက္ရွားေဂါလ္က ကင္းဗတ္စေပၚမွာ ပီပီၿပင္ၿပင္တင္ဆက္ခဲ့တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ကို လန္႕ဖ်တ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ ေကာင္ေလးက အခန္းအၿပင္ဘက္က စႀကၤန္ေလထုထဲမွာ လြင့္ေနေတာ့တာ၊ တကိုယ္လံုးေလထဲမွာ ေၿမာက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက ေမြးေန႕ရွင္ေကာင္မေလးကို ေလထဲကေန ေမြးေန႔ပန္းစည္းလွမ္းေပးေနခဲ့တာ ကေနကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြအစၿပုခဲ့တာပဲ၊ မက္ရွားေဂါလ္ရဲ႕ တၿခားပန္းခ်ီကားေတြ ႀကည္႕ခဲ့ရေတာ့လည္း လူေတြ တိရစၦာန္ေတြဟာ သူ႕ပံုစံနဲ႕သူေလထဲလြင့္ရင္း မ်ိဳးစံုၿဖစ္ပ်က္ေနေတာ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြလည္း အစၿပုခဲ့တယ္၊ ဆာရီယယ္လ္လစ္ဇင္ပန္းခ်ိဟာ ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ေတြကို ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားဆြဲဆန့္ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေလထဲမွာလြင့္ေနခဲ့ေတာ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကပ်ံလို႕၊ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ပ်ံေနလို႕ေမေမက ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီး ထမင္းစားဖို႕ ဆူေနတာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးကိုကၽြန္ေတာ္က ေလထဲလြင့္ရင္း လိုက္သြားမိတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြေပါ့၊ ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္မိဦးမွာလားမသိ၊  ကၽြန္ေတာ့အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့ လူနာေတြေရာ ေလထဲလြင္ေနမွာပဲလား၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့စိတ္ထဲမွာ လြင့္ေနတဲ့အရသာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့လူနာေတြကို ၿမည္းစမ္းႀကည္႕ေစခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတာ့ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါတယ္၊ သိပ္ကိုရွားေတာင့္ရွားပါး တစ္ခါတစ္ေလမ်ိဳးေပါ့၊ အထူးသၿဖင့္ စိတ္ထြက္ေပါက္မရွိေတာ့တဲ့ လူနာမ်ိဳးေတြ။

(၂)

ဒီတစ္ပတ္စေနေန႕ကေတာ့ ေရာက္တာေႏွးလိုက္တာထင္ရတယ္၊ ဆံပင္ရွည္ေလးရဲ႕ အသားအေရေတြပဲ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းေနတာလား၊ ပိန္သြားတယ္ထင္ရတယ္၊ ေဆးေတြ မွန္မွန္ေသာက္ၿဖစ္ပါ့မလားမသိ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ မ်ားမ်ားမေတြးပါနဲ႕ မွာထားရဲ႕သားနဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ရႈပ္ေနတာပဲလား၊ စကားကိုၿမန္ၿမန္,ၿမန္ၿမန္ ေၿပာခ်င္ေနပံုလည္းရေနတယ္။

“ဆရာ႕ကိုၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က အိပ္မက္ေတြအေႀကာင္း ေၿပာလိုက္မိတာ အိပ္မက္ အေဟာင္းေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အကုန္ၿဖစ္ညွစ္ထုတ္လိုက္သလိုပါပဲဆရာ၊ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွကိုမက်န္ေတာ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအိပ္မက္အသစ္ေတြ ထပ္မက္ခဲ့တယ္ဆရာ၊ ဒီအိပ္မက္ေတြလည္း ကုန္သြားေအာင္ ကၽြန္မဆရာ႕ကို ဖြင့္ေၿပာမွၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆရာ၊ အခုမက္တဲ့အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မကအၿမဲတမ္း ကုတင္ေပၚမွာနာတာရွည္လွဲေနရတဲ့ လူနာမ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ရရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလို ထင္ေနရတာခ်ည္းပဲ၊ ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မကိုယ္ထဲက သစ္ပင္ေတြ ထြက္လာတာပဲဆရာ။  သစ္ပင္ေတြက စိမ္းလိုက္တာလြင္ေနတာပဲ၊  ဆူးေတြေတာ့မပါၾကဘူး၊ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ကၽြန္မကိုယ္က ေပါက္လာတာဆရာေရ၊  နာတဲ့က်င္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး၊ တစ္မ်ိဳးပဲ၊ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပါက္လာတိုင္း ေပ်ာ္ေနမိေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္မတကိုယ္လံုးကို သစ္ပင္ေတြဖံုးသြားေတာ့တာကိုး ဆရာရဲ႕၊ အရြက္ေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ၊ ဒီအိပ္မက္ကို ေပ်ာ္စရာလို႔ ထင္ခဲ့မိေပမယ့္ ကုန္သြားေအာင္ေတာ့ ဆရာ႔ကိုဖြင့္ေၿပာၿပလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ၊ သစ္ပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိမ္းစိမ္းေတြ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ ေပါက္လာလိုက္တာခုဆို ကၽြန္မတကိုယ္လံုး သစ္ပင္ေတြဖံုးသြားၿပီ၊ ဘာဆက္ၿဖစ္မလဲဆိုတာ မသိသလို ဆက္မမက္ရဲတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ အစပိုင္းမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ၿပီ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမ ွစိတ္ဒုကၡေရာက္ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ ကၽြန္မစိတ္ညစ္ရေတာ့မယ္ဆရာ၊ ဆရာေပးထားတဲ့အိပ္ေဆးေတြ မေသာက္ဘဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနႀကည္႕ေတာ့ ညအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ဒီအိပ္မက္ရဲ႕ အဆံုးပိုင္းကို ဆက္မမက္ရဲေတာ့လို႕ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲထိုင္ေနခဲ့ရတယ္ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ဆရာ႕ကို ဖြင့္ေၿပာလိုက္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့လည္း ဒီညအိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါဆရာ”

 ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ကိုယ္ခႏၵာေလးက ကၽြန္ေတာ့ဆီက တစ္ပတ္စာေဆးေတြ ယူၿပီးထြက္သြားခဲ့ၿပီ၊ ဒီစေနညဟာ လည္းကၽြန္ေတာ့အတြက္ အိပ္မက္ေတြအေႀကာင္းနဲ႕ စိုထိုင္းေနေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သနားစရာ အေကာင္းဆံုးပန္းခ်ီဆရာမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္၊ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ ပန္းခ်ီ္ေရစီးေႀကာင္းထဲလြင့္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီမိန္းမသားတစ္ဦးအၿဖစ္ သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြႀကည္႕ခဲ့ရၿပီး သူ႕ဘ၀ဇာတ္ေႀကာင္းကို သိခဲ့ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလးေလးနက္နက္ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သူ႕ပန္းခ်ီကားေတြကို ထူးဆန္းေထြလာသေဘာမ်ိဳးထက္ပိုတဲ့ အၿမင္သစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႕ စူးစူးနင့္နင့္ ၾကည္႕ခဲ့ရတယ္၊ “ဖရီဒါခါလို” ဟာ ေသတဲ့အထိ ခါးေအာက္ပိုင္းေသေ၀ဒနာနဲ႕ မခ်ိမဆန္႕ စိတ္္နာက်င္မႈကိုခံစားခဲ့ရတယ္၊ အိမ္ေထာင္ေရးစိတ္ဒုကၡ အစုအၿပံုႀကီးကို ခံစားရင္းနဲ႕ပဲ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္မက္ပန္းခ်ီေတြ ေရးခဲ့တယ္၊ သိပ္သနားစရာေကာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႕ အထီးက်န္မႈေတြဟာ ပန္းခ်ီကားေတြကို အသက္၀င္ေစခဲ့တယ္၊ ကုတင္ေပၚအိပ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ မိန္းမရ႕ဲ ကုတင္ေဘးနဲ႕အမိုးေတြေပၚမွာ ႏြယ္ပင္ေတြေပါက္ေရာက္ရွင္သန္လို႔၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ပလာစတာစည္းထားတဲ႕ လူနာပံုစံေတြနဲ႕ သူ႕ရဲ႕အိပ္မက္ထဲက နာက်င္မႈကို ဆြဲထုတ္ၿပခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာ နာက်င္မႈကို ေသရာပါ ေႀကာက္ခဲ့ၾကသူေတြမဟုတ္လား၊ လူနာေတြရဲ႕ နာက်င္မႈဟာ ဆရာ၀န္ေတြဆီကို အၿမဲစီးဆင္းပါတယ္၊ ဆရာ၀န္ေတြကပဲ လူနာေတြရဲ႕နာက်င္မႈကို အၿမဲေၿဖရွင္းေပးၾကရတယ္၊ လူနာေတြရဲ႕နာက်င္မႈကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ၿပုစု ကုသနိုင္ၿပီဆိုမွပဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ၿဖစ္လာတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္းစိတ္ထားခဲ့တယ္၊ လူနာရင္ဘတ္ေအာင့္ေနရင္ ကိုယ္လည္းေအာင့္ေနတယ္လို႕ ခံစားလာရတဲ့ဆရာ၀န္ ,လူနာဖ်ားေနရင္ ကိုယ္လည္းဖ်ားေနၿပီလို႕ ခံစားလာရတဲ့ဆရာ၀န္မ်ိဳးမွသာ ကိုယ့္ကိုယ္ခႏၵာနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကုသေပးနိုင္မွာေပါ့၊ ဒီညေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ၿဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ညတာလည္းရွည္ခဲ့ရတယ္ေလ။

(၃)

ဒီစေနက်ေတာ့ မိုးသားေတြညို႕လို႕၊ ေလကၿငိမ္ေနတယ္၊ ပါးပါးလွပ္လွပ္ကိုယ္ေလးကို ၿမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲထင့္သြားေသးတယ္၊ သူၿပံုးတာကႏြမ္းႏြမ္းယဲ့ယဲ့၊ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြ အေရာင္မေတာက္ေတာ့ဘူး၊ ေၿခလွမ္းေတြေလးတိေလးကန္၊ သူထိုင္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သစ္ရြက္စိမ္းနံ႕တစ္မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ရလာတယ္။

     

 “ ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က အိပ္မက္ေတာ့ ထပ္မမက္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္အသစ္ကို ထပ္တလဲလဲ မက္ေနတယ္၊ သစ္ပင္ေတြစိမ္းညို႕ေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးေပါ့ဆရာ၊ ဘာသံမွမႀကားရဘူ၊ ေလတိုက္တာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး၊ အသက္ရွဴက်ပ္တာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး၊ ပန္းနံ႕ေတြ ေမႊးေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိတဲ့ေတာအုပ္ႀကီးပဲဆရာ၊ ပထမစမက္တဲ့ညတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ေနေသးတာ၊ ေနာက္ေန႕မနက္  ၿခံ၀င္းထဲကပန္းပင္ေတြေတာင္ အိပ္ခန္းထဲ ထည္႕အိပ္ေသးတယ္၊ အိပ္မက္ထဲမွာ ပန္းနံ႕ေတြရေအာင္ပါဆရာရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာေတာ ့ကၽြန္မအရင္အပတ္ေတြကလို ေႀကာက္လာတယ္ဆရာ၊ ေဆးေတြပံုမွန္ေသာက္ေပမယ့္ ညလယ္ေလာက္ဆို လန္႕လန္႕နိဳးေနတတ္တယ္ ဆရာ၊ ေတာအုပ္ႀကီးက ဘာေတြထြက္လာမွာလဲ၊ ဘာလို႔တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနရတာလဲ၊ ကၽြန္မပံုက ဘာၿဖစ္လို႕ အိပ္မက္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း ၀မ္းနည္းတဲ့ပံု ၿဖစ္ေနရတာတဲ့လဲ”

သူ႕စကားသံေလးက တိုးညွင္းသြားၿပန္တယ္၊ သူဆက္ေၿပာေနတဲ့စကားသံက တိုးလြန္းေတာ့ သူေၿပာေနတာ ဘာရယ္လို႕ သဲသဲကြဲကြဲမသိရၿပန္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီညေနက သူၿပန္သြားတဲ့ပံုကို ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေနမိေတာ့တာပါပဲ၊ ေသာက္ေဆးေတြ ထပ္တိုးေပးလိုက္ေပမယ့္လည္း အိမ္သူအိမ္သားေတြရဲ႕ အနီးကပ္ဂရုစိုက္တာမခံရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို ဒီထက္ပို ကူညီနိုင္ေတာ့မွာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေတာအုပ္ေတြထဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ႀကတယ္၊ စမ္းေခ်ာင္းေတြ၊ ငွက္ေတြကို ေတြ႕တယ္၊ ၾကားရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စသံေနာက္သံ စကားေၿပာသံေတြကိုပါ ထည္႕ေၿပာရရင္ေတာ့ ဆူညံေနေတာ့တယ္၊ ဆူညံေနတဲ့ ေတာအုပ္ေတြေပါ့၊ စိမ္းညို႕ေနတဲ့ေတာအုပ္ေတြ၊ ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ထဲ ကေတာအုပ္ေတြကို ပန္းခ်ီကား တစ္ကားမွာ စၾကည္႕ဖူးခဲ့တဲ့ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ခဲ့ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္းညို႕ညို႕မွာမွ လက သာခ်င္တိုင္းသာေနေတာ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာလို ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္လို႔၊ အိပ္မက္မက္ေကာင္းေနတဲ့ ဂ်စ္ပဆီတစ္ေယာက္ကို ၿခေသၤ့က အိပ္မက္ဆန္ဆန္နမ္းလို႕၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း အနံ႕ခံလို႔၊ သစ္ေတာေတြထဲက အိပ္မက္နဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ပန္းခ်ီကားေပၚ ဆြဲတင္ခဲ့တဲ့ ဟင္နရီရူးဆိုး ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ဆာရီယယ္လ္လစ္ဇင္ ပန္းခ်ီနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ အၿဖစ္အပ်က္ သေဘာမ်ိဳးဆန္တဲ့ အိပ္မက္ၿပကြက္ေတြကို ရူးဆိုးက အမိအရ ပိတ္ကားေပၚပစ္တင္ခဲ့တယ္ေလ။ ညဘက္မွာ ေတာအုပ္ေတြဟာ တိတ္ဆိတ္လႈိ႕၀ွက္ၿပီး အသိရခက္တယ္ဆိုတာ ရူးဆိုးရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြကေနတဆင့္ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တယ္။

(၄)

ရက္သတၱပတ္ေတြ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ကုန္လာခဲ့သလို ဆံရွည္မေလးဟာလည္း အလင္းဓာတ္ေတြ ေလ်ာ႕လာခဲ့တယ္၊ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ ဆံရွည္မေလးကို သံုးပတ္ေက်ာ္မွၿပန္ဆံုခဲ့ရေတာ့ ပိန္လွီေနခဲ့ၿပီ။

“ ဆရာ႕ေဆးေတြကို မေသာက္ၿဖစ္ေေတာ့တာ ႀကာၿပီဆရာ၊ အစ္မက ဒီေဆးေတြ ေသာက္လို႕ ဒီလိုၿဖစ္ေနတာ ဆိုၿပီး၊  ေဆးေတြ သိမ္းထားတယ္ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲမွာပဲ ပိတ္ထားၿပီး အၿပင္ေပးမထြက္ဘူးဆရာ၊ ခုအိမ္မွာ အစ္မမရွိတုန္း လစ္ထြက္လာခဲ့ရတာဆရာေရ႕၊ ခုဒီတစ္ပတ္ ဘာအေႀကာင္း ေၿပာရမွာလဲ ဆရာ၊ ကၽြန္မကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီသံုးပတ္ထဲမွာ အိပ္မက္ေတြေတာ့ မမက္ေတာ့ဘူးဆရာ၊ ညဘက္ေတြေတာ့ တစ္ညလံုးထိုင္ေနၿပီး တစ္ေနလံုး အိပ္ၿဖစ္ေနလို႕လားေတာ့ မသိဘူးဆရာ”

     ဆံရွည္မေလးရဲ႕ အသံေတြ ေၿခာက္ကပ္အက္ကြဲေနခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ စိတ္ေအးၿငိမ္းရာကို ရွာေတြ႕ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ရေတာ့မယ္၊ ၿပည္တည္ေနတဲ့အနာကို ၿပည္ေတြ ေဖာက္ထုတ္ရသလိုမ်ိဳးေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ စိတ္ထဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနေတာ့မွာ။

“ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ မင္းရဲ႕ပန္းခ်ီဆရာအေၾကာင္းကို ေၿပာႀကမယ္ကြာ”

“ပန္းခ်ီဆရာဘ၀၊ ဆရာက ကၽြန္မကိုု ဘာေႀကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာလို႕ ေၿပာရတာလည္းဆရာ”

 “ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မင္းဒီကိုမလာခဲ့တဲ့ သံုးပတ္ထဲမွာ မင္းအိမ္လိပ္စာအတိုင္း လာခဲ့ရင္းနဲ႕ မင္းရဲ႕စတူဒီယိုကို ေရာက္ခဲ့ရလို႔ပဲ၊ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ေနတာပါ ဆိုတာလည္း သိခဲ့ရသလို မင္းအစ္မဆိုတာ မင္းငယ္ငယ္ကတည္းက ဆံုးသြားၿပီဆို”

“ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ အစ္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြကြဲၿပီးကတည္းက ကၽြန္မက ိုေစာင့္ေရွာက္ရင္း ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ သီလရွင္ေက်ာင္းမွာ ခိုကပ္ေနရင္း ဆံုးခဲ့တာပါ၊ ကၽြန္မ သိတတ္လာတဲ့အရြယ္မွာ တြယ္တာအားကိုးစရာ အစ္မတစ္ေယာက္တည္း ရွိခဲတာပါ၊ ကၽြန္မအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပန္းခ်ီ ဆြဲၿဖစ္ခဲ့တယ္၊ အစ္မငယ္ငယ္ကေနခုထိ အသက္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ၾကီးၾကီးလာတဲ့ပံုကို ႏွစ္တိုင္း အစ္မရဲ႕ေမြးေန႕မွာ ဆြဲခဲ့တာပဲဆရာ၊ အစ္မက ကၽြန္မကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆရာ ၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕အိမ္ကို အိပ္မက္ထဲမ်ာၿမင္ရတယ္၊ သူ႕ကို အိပ္မက္ရင္ သူကၾကယ္ေတြထဲမွာတဲ့ ဆရာရယ္၊ ခုရက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မအစ္မနဲ႕ ညတိုင္း စကားေၿပာၿဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေဆးေတ ြဆက္မေသာက္ဖို႕နဲ႕ အစ္မဆီလိုက္ေနဖို႕ အၿမဲေခၚေနခဲ့တာ၊ ၾကယ္ေတြဆိကိုေပါ့ဆရာရယ္၊ ဒါနဲ႕ ဆရာ႕ကို ေမးခ်င္တာတစ္ခုရွိတယ္၊ ဆရာေၿဖနိုင္မလားမသိဘူး၊ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ၾကည္႕မိရင္အသံေတြေတာင္ ၾကားလာရတယ္ဆိုူတာ ဆရာဘယ္လိုနားလည္ထားလဲ ဆိုတာ သိခ်င္တယ္၊ ဒါမွ ကၽြန္မေၿပာခ်င္တဲ့ လႈိ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေၿပာလို႕ရမွာမို႕ပါဆရာ။ ဒီအခ်က္ကို ဆရာေၿဖေပးနိုင္မလား၊ လက္ခံနားလည္ထားသလား”

    

”ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ၾကည္႕မိရင္အသံေတြ ႀကားလာရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ပန္းခ်ီကားေတြႀကည္႕ရင္း အသံေတြႀကားခဲ့ရတယ္၊ ဥပမာ-ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးရဲ႕ အာလူးစားသူမ်ားထဲမွာ ဆင္းရဲ မြဲေတေနတဲ့ အလုပ္သမား ေက်ာမြဲလူတန္းစားရဲ႕ ညည္းသံညူသံေတြ ႀကားေနရတယ္၊ အက္ဒြပ္မြန့္ခ်္ရဲ႕ ေအာ္သံထဲမွာေရာ၊ အာေခါင္ၿခစ္ၿပီး ငယ္သံပါေအာင ္စူးစူးရဲရဲ ေအာ္ေနတဲ့ေအာ္သံကို ၾကားလာရတယ္၊ ဖရန္စစ္ေဗကြန္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာ ေရာထိတ္လန္႕အံ့ၾသဖို႕ေကာင္းတဲ့ လူ႕အနိ႒ာရံု အပ်က္အစီးပံုၾကီးက ညည္းတြားေအာ္ဟစ္သံေတြ ႀကားလာရတယ္၊ အက္ဂါေဒးဂါးစ္ရဲ႕ ကေခ်သည္ပံုေတြထဲမွာ ကေခ်သည္ေတြရဲ႕ ဖိနပ္ခြာသံကိုပါ ႀကားေနရတယ္၊ ပီကာဆိုရဲ႕ ၿမင္းေခါင္းပံုၾကီးမွာေရာ လွ်ာႀကီးခၽြန္တန္းၿပီး ပါးၾကီးေတြေဖာင္းကားေနတဲ့ ၿမင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အတြင္းသား လႈက္စားသြားတဲ့ ဟီသံကို ႀကားခဲ့ရတယ္၊ ဆရာေပၚဦးသက္ရဲ႕ ရိုးရာၾကက္ဖ ပန္းခ်ီကားကိုေရာ ႀကည္႕ခဲ့ဖူးသလား၊ အေမႊးေတြ ခၽြန္ထက္ေထာင္ထၿပီး မ်က္ဲလံုးေတြ ၿပူးက်ယ္ေနတဲ႕ ေရကုန္ေရခန္း ပ၀ါမကူ ေရမရွဴူေႀကး ခြပ္ႀကတဲ႔တိုက္ပြဲကို ၾကည္႕ခဲ့ရတယ္၊ ေၿခသည္း လက္သည္းနဲ႕ ေၿခအတက္ေတြ ခ်ြန္ၿမလို႕ ေနာက္ခံအနီေရာင္က ၾကက္ခြပ္ပြဲအရွိန္ကို အၿမင့္ဆံုးပို႔ခဲ့တယ္၊ ပန္းခ်ီကားထဲက ဖုန္မႈန့္ေတြနဲ႕ ႀကက္ေတာင္ေမႊးေတြ ဖြာထြက္လာေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႕ တိုက္ႀကက္ေတြရဲ႕ မာန္သြင္းသံ၊ တိုက္ပြဲေခၚသံနဲ႕ ေအာ္သံေတြပါ ၾကားခဲ့ရတာေပါ့၊ ဒီေလာက္ဆို ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကေန အသံေတြႀကားရတာကို လက္ခံပါတယ္ဆိုတာ ယံုေပးနိုင္ၿပီေပါ့”

“ဒါဆိုရင္ ဆရာ႕ကို ကၽြန္မလႈိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုု ေၿပာၿပရေတာ့မယ္ဆရာ၊ ဆရာ ယံုပါ့မလားမသိဘူး၊ ကၽြန္မညည အိမ္စတူဒီယိုကို ေရာက္ရင္ အၿမဲတမ္း ကၽြန္မပန္းခ်ီကားေတြ စကားေၿပာေၿပာေနသံ ၾကားရတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္မအစ္မပံုကေတာ့ စကားအေၿပာနိုင္ဆံုးေပါ့၊ ပထမဆံုး စၾကားရတဲ့ညတုန္းက အိပ္မက္မက္တယ္ ထင္လိုက္မိေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူတို႕စကားေၿပာတာကို ေမွာင္ထဲမွာ ၾကားလာရတယ္ဆရာေရ၊ ေနာက္ေန႕ညေန ကၽြန္မၿပန္လာေတာ့ သူတို႕စကား၀ိုင္းက အရွိန္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနၿပီဆရာ၊ ကၽြန္မတံခါးရြက္ႀကားမွာ ၿငိမ္နားေထာင္ေနမိတယ္၊ စူးစူးနင့္နင့္နဲ႕ ကိုယ့္စိတ္၀ိညည္ပါထည္႕ၿပီး ဆြဲခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေတြဟာ အသက္၀င္ေနတတ္တယ္ဆရာ၊ ဥပမာ-ကၽြန္မအစ္မရဲ႕ပံုေပါ့၊ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ႕စိတ္၊ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့စိတ္နဲ႕၊ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါနွစ္ၿပီး ဖိဖိစီးစီးေရးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားက စၿပီး အသက္၀င္လာခဲ့တယ္ဆရာ၊ သူ႕ပံုတူေဘးမွာ ဆြဲေပးထားတဲ့ ပန္းအိုးထဲကပန္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မကို လွမ္းေပါက္လိုက္တာကို လန္႕သြားလိုက္တာဆရာရယ္၊ သူကေတာ့ ရယ္ေနတယ္၊ ေဇာ္မႊားပန္းေလးေတြေပါ့၊ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ သူ႕ဆံပင္ေတြႀကားထဲ ထိုးထားေသးတယ္၊ သူ႕ပံုကိုလည္း ဒီထက္အသက္ပိုၾကီးတဲ့ပံု မဆြဲပါနဲ႕ေတာ့တဲ့၊ ဒီအရြယ္ဟာ အလွဆံုးနဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးအရြယ္ေပါ့ေလ၊ သူေပ်ာ္ေနေတာ့လည္း ကၽြန္မလည္း လိုက္ေပ်ာ္ေနမိတာေပါ့ေနာ္၊ အဲဒီညကစၿပီး အရင္ညေတြကေတာ့ စိတ္ထဲကပဲ ၾကားေနရတဲ့ အစ္မရဲ႕စကားသံေတြကို နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရေတာ့တာပဲ၊ သူကေန ဟိုပန္းခ်ီကားမွာ ဘယ္ေနရာကို ဘာေဆးတို႕လိုက္၊ ဘာအေရာင္ၿဖည့္လိုက္ ေၿပာေပးတာနဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ တၿဖည္းၿဖည္း အသက္ ၀င္လာခဲ့တယ္ဆရာ၊ အရာ၀တၱဳတစ္ခုခု ဥပမာ-လိေမၼာ္သီး၊ ဓာတ္ဘူး၊ ရြက္သေဘၤာေတြ၊ အဲဒါမ်ိဳး အရာ၀တၱဳတစ္ခုခုကို ထပ္ၿဖည္႕ဆြဲရတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ဆရာ၊ ဆြဲၿပီးသားကားကို ေဆးေလးတို႕ရံု အေရာင္ေလး သြင္းေပးရံုနဲ႕ အသက္၀င္လာေတာ့တာ၊ ဆရာယံုပါ့မလားမသိ”

အဲဒီညေနကတိမ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမ ွမၿမင္ဖူးတဲ့ အေရာင္အေသြးေတြနဲ႕ လွေနၾကတယ္၊ ပုစြန္ဆီေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေလးမွာမွ ခရမ္းေသြးေလး စြတ္ရံုစြတ္ထားတာမ်ိဳး၊  အိမ္ၿပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တိမ္ေတြကို ေငးလာမိခဲ့တယ္၊ တိမ္ေတြကို အေရာင္တစ္ခုခုထပ္ၿဖည္႕ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ေၿပာေနတာကိုၾကားလာရတယ္၊ အိမ္၀ရန္တာေရာက္ေတာ့လည္း တိမ္ေတြကိုပဲ ေငးေနမိေတာ့တယ္၊ အဲဒီညေနကစၿပီး တိမ္ေတြကို ေငးတတ္လာခဲ့တယ္၊ ရက္သတၱပတ္ေတြ ကုန္သြားခဲ့ေပမယ့္ လည္းဆံရွည္မေလး ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ သူ႕စတူဒီယိုကိုလည္း သူေရာင္းခဲ့တယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ သစ္ရြက္ေတြေႀကြခဲ့ၿပန္ၿပီ၊ ေလရူးေတြက သစ္ရြက္ေႀကြေတြကို ကၽြန္ေတာ့စားပြဲေပၚ ေပြ႕ေပြ႕တင္သြားေနက်၊  တစ္မနက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆံရွည္မေလးကို ထူးထူးၿခားၿခား သတိရေနမိတယ္၊ အဲဒီမနက္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီေဆးေတြနဲ႕ ေဘာင္က်က္ၿပီးသား ကင္းဗတ္ေတြ၀ယ္ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့နွလံုးသားထဲက ေအာ္သံကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေဖာက္ထုတ္ရေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ကို တိမ္ေတြခ်ည္းပဲ ေရးေနတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊ တိမ္ေ်တြခ်ည္းပဲ ေရးတတ္တယ္လို႕လည္း တခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတဲ့ တိမ္အေရာင္ေတြကို တစ္ခါမွမၿမင္ဖူးဘူးလို႕လည္း တခ်ိဳ႕ကေၿပာတယ္၊ တိမ္အေရာင္ေတြမွာ တစ္ခုခု ထပ္ၿဖည္႕လိုက္ပါလို႔လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ေၿပာေၿပာလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တိမ္ေတြပဲ မက္မက္စက္စက္ ဆြဲခဲ့တယ္။

(၅)

တစ္ေန႕မွာေပါ့၊ သစ္ရြက္ေတြေႀကြေနတုန္း၊ တိမ္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့စိတ္ေတြနဲ႕ တေၿပးညီ စုတ္တံဖ်ားမွာ အရွိန္အဟုန္နဲ႕ ေရြ႕ေနၾကတုန္း၊ စာပို႕သမားဆီက စာတစ္ေစာင္ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္၊ စာတစ္ေစာင္တည္းပါပဲ၊ စာကလည္း ႏႈတ္ဆက္ရံု မည္ကာမတၱပါပဲ၊ တစ္ေၾကာင္းတည္း၊ 

“ကၽြန္မနဲ႕ ၿပန္မေတြ႕ေတာ့ရင္ ႀကယ္ေတြဆီၿပန္သြားတယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ ဆရာ”

ကၽြန္ေတာ္မေရမရာၿပံုးမိတယ္ထင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့လည္း တိမ္ေတြကို ဆက္ဆြဲ ေနခဲ့တယ္၊ ရြက္ေၿခာက္ေတြ တေၿဖာေၿဖာေႀကြလို႕၊ ကၽြန္ေတာ့မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြလည္း ရွည္လ်ားလာခဲ့တယ္၊ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့၊ ေနာက္ထပ္လူနာေတြ တစ္ေယာက္မွ ထပ္မေရာက္လာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တိမ္ေတြကိုပဲ ဆက္ေရးေနေတာ့တယ္၊ ၾကယ္ေတြဆီ ၿပန္သြားတယ္တဲ့လား၊ ေႀသာ္ ၾကယ္ေတြဆီ ၿပန္သြားတယ္တဲ့လား၊ 

“ဘ၀ဆိုတာ အိပ္မက္ရွည္ၾကီးတစ္္ခုပါကြာ” လို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွစ္ကနဲ ကပ္ေၿပာသြားခဲ့တယ္။

လက္်ာလင္းနိုင္

၂၀၁၁